Misteriozna žena u crnom

Odlazak u školu nekada nije bio smor kakav je današnjim klincima. Da, morali smo da učimo jer su profesori bili strogi i veliki autoriteti u svojim oblastima, ali je svakojake zajebancije bilo na pretek – u mome odeljenju, iako je bilo mnogo nadarene dece, nije se okupljalo društvo klasičnih štrebera. Početkom 1973. godine, u Prvoj kragujevačkoj gimnaziji dogodila se prava revolucija – odobreno je da se pušta rok muzika preko razglasa na velikom i malom odmoru, kao i na pauzi između smena.

Toliko o rigidnom komunističkom režimu u kojem smo živeli, a o kome se danas svašta lupeta.

Danima sam prikupljao hrabrost da se strčim do razglasa. Brčići tek bili počeli da mi rastu i mislio sam da izgledam neozbiljno što je, u mojim očima, bio veliki minus za susret sa čovekom koji pušta muziku. Bio je to predsednik omladine škole koji je, za tu funkciju, imao sasvim dobar muzički ukus.

Okuražio sam se tek kada sam po prvi put čuo novu pesmu koja je imala zapaljivi refren koji se pevao na la-la-la. Nisam imao pojma ko je peva, pa nisam ni imao izbora šta da uradim. Morao sam da pitam.

Ispostavilo se da je Brka (koji je nosio “lenonovke” na vrh nosa i nije imao brkove) jako uljudan, urban tip. Rekao mi je da je grupa Uriah Heep, da je upravo nabavio album Salisbury (1971) i da se pesma zove “Lady In Black“. Uz malo razgovora, razmene ploča i muzičkih informacija, a bez partijskih veza, uskoro sam dobio važno zaduženje – da puštam muziku u svojoj smeni.

Moje tadašnje znanje engleskog je bilo dovoljno da prevedem naslov “Lady in Black” i ponešto od stihova, ali nisam mogao da uhvatim pravi smisao pesme.

She came to me one morning
One lonely Sunday morning
Her long hair flowing in the mid-winter wind
I know not how she found me
For in darkness I was walking
And destruction lay around me
From a fight I could not win
Ah, ah, ah

She asked me name my foe then
I said the need within some men
To fight and kill their brothers without thought of men or God
And I begged her give me horses
To trample down my enemies
So eager was my passion to devour this waste of life
Ah, ah, ah

But she would not think of battle that
Reduces men to animals
So easy to begin and yet impossible to end
For she the mother of all men
Had counciled me so wisely that
I feared to walk alone again
And asked if she would stay
Ah, ah, ah

Oh, lady, lend your hand, I cried
Oh, let me rest here at your side
Have faith and trust in me, she said and filled my heart with life
There is no strength in numbers
I’ve no such misconceptions
But when you need me be assured I won’t be far away
Ah, ah, ah

Thus having spoke she turned away
And though I found no words to say
I stood and watched until I saw her black cloak disappear
My labor is no easier
But now I know I’m not alone
I find new heart each time I think upon that windy day
And if one day she comes to you
Drink deeply from her words so wise
Take courage from her as your prize and say hello for me
Ah, ah, ah, ah, ah, ah

Ni onda, a ni sada, nisam se potrudio da doteram stvar do kraja. Pročitao sa razna tumačenja i sva ona mogu, u zavisnosti od ugla posmatranja, da budu prihvatljiva. Zadovoljio sam se time da pevam refren kada je slušam i sa nostalgijom se prisećam dana kada sam je prvi put čuo.

Eh, to su bila vremena…