We were born to fuck each other
One way or another
Jednom prilikom, Samuel Beam je pomagao svojim studentima sa katedre za film i kinematografiju na Univerzitetu za umetnost i dizajn u Majamiju da snime neku filmsku sekvencu u jednom supermarketu. Dok se vrteo između rafova, ugledao je čudno ime za neki dodatak hrani koji se zove Beef, Iron & Wine. Da li je to ime presudilo da se Mr Beam odluči za promenu karijere, nakon što mu je nekoliko prijatelja reklo da im se dopadaju muzički demo snimci koje je načinio na pozajmljenom četvorokanalnom kućnom magnetofonu, nećemo nikad saznati. No, danas znamo da su dve trećine imena tog suplementa poslužile kao blesavo umetničko ime u karijeri koja je usledila.
I da vidite, ta karijera se pokazala kao vrlo uspešna na nezavisnom, tzv. indie tržištu savremene američke muzike. Indiferentan prema globalnim trendovima, introspektivan u svojoj umetnosti, muzičar kojeg danas znamo pod imenom Iron & Wine ne mari zbog toga što mnogi misle da se iza tog imena nalazi ceo bend.
Za Iron & Wine sam prvi put čuo kada mi je Zoća Peacock preporučio EP izdanje pod naslovom In the Reins (2005) koji je snimio sa nama nadasve dragom grupom Calexico. To izdanje se danas paralelno nalazi u fonografijama oba izvođača, mada je Iron & Wine sam napisao celokupnu muziku. Iako su tom izdanju prethodila dva albuma i još nekoliko underground izdanja, reputacija grupe Calexico je pružila sjajan poticaj da muzika ovog majstora najzad privuče pažnju šire publike, naročito evropske.
No, istorija saradnje sa grupom Calexico seže do samih početaka. Beam je poslao demo snimke Joeyju Burnsu i Johnu Convertinu, sa idejom da ih pita za mišljenje i predloži im da učestvuju u konačnom snimanju albuma kao ritam sekcija. Verovatno je Convertino bio onaj ko je presudio drugačije, jer to baš liči na njega: umesto novog snimanja, upravo su demo snimci objavljeni kao album 2002. godine. To je privuklo pažnju publike koja voli tzv. lo-fi ogranak Amerikane: upoređen sa ranim radovima Nicka Drakea, Johna Faheyja, Neila Younga i Elliota Smitha, album izvesno nije mogao da dobije bolji kompliment. Jer, kad početnik bude stavljen u red takvih majstora, to mora da znači da je reč o kalibru kakav se ne pojavljuje često. Rad takvih valja pratiti, a njihove svirke aktivno pohoditi.
Tako i bi.
Iron & Wine već petnaest godina neprekidno piše muziku, snima i nastupa. Izdao je već sedam studijskih albuma, od kojih su dva kolaboracije, čestit špil EP izdanja, tri oficijelna živa albuma i ko zna koliko “odobrenih bootlega”. Sklon je da muziku objavljuje preko fan-kluba ili otvoreno, na Internetu i uopšte ga nije briga za top liste, trendove i povlađivanje slušalačkom kapacitetu gomile. Svira sa jednakim ushićenjem u salama za dve hiljade ljudi i u klubovima u kojima najviše mesta ima oko šanka. Živi u Durhamu u Severnoj Karolini sa ženom i pet ćerki, koje odgaja u duhu agnosticizma.
Intrigantna pesma “Evening on the Ground“, koju danas slušamo, potiče sa EP izdanja Woman King (2005). Alternativno ime pesme “Lilith’s Song” i, naročito, njen sadržaj (koji prenosim na kraju) daju mi za pravo da naslutim da gosn Beam ima neke neraščišćene račune sa svojim odrastanjem. Naime, on je dete državnih službenika koje je leti boravilo na dedinoj farmi usred fundamentalističkog područja SAD koje se nezvanično naziva “biblijski pojas“. Biti agnostik u takvom okruženju smatra se gorim grehom nego biti ateist. Možda se u umetnosti muzičara zvanog Iron & Wine kriju ključevi rebusa ličnosti Samuela Beama; istraživanje u tom smeru je malo više nego što bi se od mene moglo tražiti.
– * –
Hey man, evening on the ground
And there is no one else around
So you will blame me
Blame me for the rocks
And baby bones and broken lock
On the garden
Garden wall of Eden
For the spider bites
And all your love as we were
We were born to fuck each other
One way or another
But I’ll only lie
Down by the waterside at night
Hey man, tiny baby tears
I will collect a million years
And you can blame me
Blame me, I will wear it
In the empty, hollow part of my garden
Garden wall of Eden
And the clamor as they raise the curtain
You will, you will never make me learn
To lay beneath the mountain
Cause I’ll only lie
Down by the waterside at night