Čitaoci naših tekstova na ovom blogu nisu se pretrgli od komentarisanja, ali zato umeju da nam se obrate posredno. Jedan od redovnih mi je, nedavno, poslao mejl zanimljive sadržine:
Često pišeš da te devedesete nisu ni malo dojmile. Štaviše, sklon si da pljuckaš po izvođačima iz tog perioda. Pa, dobro, šta si ti u to vreme slušao?
Ovo je odlična prilika da mu javno odgovorim. 
O grunge sam se samo očešao, smatrajući da u Americi ima dovoljno muzičkog nasleđa za nešto interesantnije. I nisam se prevario, jer je pred kraj devedesetih počelo da se nadugačko i naširoko piše o americani, a izvođači oslonjeni na ovaj široko definisani žanr su nicali k’o pečurke posle kiše. Jedan od omiljenih albuma iz tog vremena bio mi je i ostao Girlfriend (1991), kao dokaz da i Amerikanci mogu da prave savršeni pop.
Doduše, oni takvu muziku zovu power pop, jer pate od toga da sve spakuju u neku odrednicu. Matthew Sweet je muzičar koji je tokom devedesetih bio najzaslužniji za njegov uspešni revival, koji traje sve do današnjih dana.
Sweet je još sredinom osamdesetih pronašao sopstveni izraz i znao šta hoće. Opčinjen muzikom koju su stvarali Beatlesi, zemljacima Big Star koji će mnogo godina kasnije dobiti zasluženo mesto u muzičkim enciklopedijama, songwriterima poput Neila Younga i zveckavim gitarama The Byrds, pokušao je da plasira sopstvenu muziku u pogrešnom trenutku. Njegova prva dva albuma su prošla nezapaženo, jer svetom je tada vladala potpuno druga moda.
Ali, trećim albumom je pogodio pravo u centar mete. Emotivno raspolućen posle propasti braka, izbacio je iz sebe sve emocije koje su ga gušile, pa je za kratko vreme, od nepoznatog izvođača za koga niko nije čuo, postao megazvezda. Okrenuo je novi životni list u pravom trenutku.
Album Girlfriend je, očekivano, odraz različitih autorovih raspoloženja. Pesme poput “Girlfriend”, “I’ve Been Waiting” i “Your Sweet Voice” voze na krilima novootkrivenog optimizma, dok “You Don’t Love Me”,“Don’t Go” i naročito “Thought I Knew You” otkrivaju svu gorčinu koju je u sebi Sweet osećao smatrajući da ga je partnerka izdala.
I thought I knew you
But I was in for a suprise
I let my love flow
From my heart into your eyes
And then I found out
That there was nothing I could know
Or guess about you
You’d go as far as you could goAnd it took me years to figure out
That there was nothing
I could give to you
Years to figure out
That there was nothing
You would take from me
And how can I describe
The way you slowly put
My hope away
And all of the time
I thought I knew youI thought I knew you
But I wasn’t even close
I had my heart set
On little more than a ghost
And I thought I’d show you
There was no way we could lose
I thought I’d force you
To realize and chooseAnd it took me years to figure out
That there was nothing
I could show to you
Years to figure out
That you were never really
Going to…
U međuvremenu, njegova diskografija je narasla (dvadesetak albuma koje sve vredi preslušati), našao je novu ženu i, sudeći po najsvežijim snimcima, opako se nagojio, pa sam ga jedva prepoznao. Poslednji album Tomorrow Forever (2017) pokazuje da je još uvek u dobroj formi i da mu inspiracije za pisanje novih pesama ne nedostaje.
Očigledno, ćeraćemo se još.