Za par meseci biće tačno četrdeset pet godina od izlaska “Aqualunga” (1971), albuma koji nije samo promenio život i karijeru grupi Jethro Tull, već i velikom broju ljubitelja dobre muzike. Statistika pokazuje da se do sada prodao u više od sedam miliona primeraka.
I nastavlja da se prodaje nesmanjenim tempom.
Sedamdesete su za ambiciozne Tullovce, koji su već osetili internacionalni uspeh, počele turbulentno. Personalnim promenama. Po povratku sa američke turneje, basisata Glen Cornick biva otpušten. Zamenjuje ga Jeffrey Hammond – Hammond, školski drugar Iana Andersona. Gostujući klavijaturista John Evan, koji se fenomenalno uklopio u repertoar grupe na albumu Benefit (1970), postaje stalni član. A Anderson u glavi ima viziju neke vrste koncept albuma…
U to vreme Island Records, koji su radili distribuciju njihovih albuma snimljenih za Crysalis, opremili su nove studije za snimanje koje velikodušno stavljaju na raspolaganje grupi. Anderson baš i nije zadovoljan tim rešenjem, jer novi studiji nemaju akustiku po njegovom ukusu, ali nema kud – u komšiluku, u skučenijem studiju u isto vreme snimao se Led Zeppelin IV. I, posle mnogo peripetija, napokon završavaju album.
“Aqualung” se pokazao kao pun pogodak i trasirao put kojim će se Jethro Tull kretati 
narednih godina. Bio je napredan za to vreme u muzičkom i tematskom smislu. Na njemu je grupa pronašla zvuk koji nikada niko nije uspešno mogao da imitira, a Anderson se pozabavio temama koje nisu bile preterano svojstvene rok muzičarima – otrovnoj kritici društva i religiji. Pesme koje su tada zabeležene, posle mnogo proteklih godina, nisu ništa izgubile na svojoj ekspresivnosti.
Sve što je Anderson zamislio strpano je u čudan kontekst, primeren viktorijanskom društvu ili atmosferi Dickensovih romana. Junaci Tullovih pesama su osobe iz nižih društvenih slojeva, pa je i rečnik prilagođen tome – mnogi kritičari su Andersonu zamerali na vulgarnosti. Striktno gledano, ova tematika nalazi se na prvoj strani albuma. Na drugoj, Anderson se bavi kritikom viših slojeva društva koje poistovećuje sa organizovanom religijom, tačnije Engleskom crkvom. Sve o jednom trošku.
Pesma “Cross-Eyed Mary” govori o tinejdžerki koja se prostituiše sa matorcima zato što ih to čini srećnima. U neku ruku je Robin Hood u svom okruženju jer naplaćuje onima koji imaju, a besplatno “daje” onima koji nemaju. Ispričana je, tipično za Anderson, na ciničan i pomalo šaljiv način.
Who would be a poor man, a beggar man, a thief
If he had a rich man in his hand
And who would steal the candy
From a laughing baby’s mouth
If he could take it from the money manCross eyed Mary
Goes jumping in again
She signs no contract
But she always plays the game
She dines in Hamstead village
On expense accounted gruel
And the jacknife barber
Drops her off at schoolLaughing in the playground
Gets no kicks from little boys
Would rather make it with a leching grey
Or maybe her attention, is drawn by Aqualung
Who watches through the railings as they playCross eyed Mary
Finds it hard to get along
She’s a poor man’s rich girl
And she’ll do it for a song
She’s a rich man’s stealer
But her favor’s good and strong
She’s the Robin Hood of Highgate
Help the poor man get alongLaughing in the playground
Gets no kicks from little boys
Would rather make it with a leching grey
Or maybe her attention, is drawn by Aqualung
Who watches through the railings as they playCross eyed Mary
Goes jumping in again
She signs no contract
But she always plays the game
She dines in Hamstead village
On expense accounted gruel
And the jacknife barber
Drops her off at schoolCross eyed Mary
Oh Mary
Oh cross eyed Mary
Ian Anderson je jedan od najveštijih pripovedača u rok muzici, pa ako vam nešto nije jasno u stihovima, slobodno se navratite.
Ja to činim stalno, ne gubeći strpljenje, već dobrih četrdeset pet godina. 