Blind Willie McTell je jedan od onih legendarnih bluzera koji se upokojio još u vreme kada sam učio da hodam. Iako volim da čujem i muzejske snimke, po njegovim nikada nisam čeprkao. Ime sam mu zapamtio kada sam čuo obradu njegove pesme – to je bila “Statesboro Blues” koja otvara jedan od najboljih živih albuma svih vremena, At Fillmore East (1971) Allman Brothers Banda. Da ste me pre pripreme ovog priloga pitali za još koju njegovu pesmu, ne bih znao da navedem ni jednu, mada su mi negde zvonila imena Ry Coodera, Taj Mahala i sličnih ljubitelja muzičke antike.
Najveći poštovalac McTella među muzičarima je Bob Dylan.
Reference na McTella nalazimo kod Dylana na više mesta. Recimo, druga strofa čuvene “Highway 61 Revisited” počinje stihovima “Georgia Sam he had a bloody nose” što je samo jedan od mnogobrojnih pseudonima pod kojima je McTell snimao (istraživačima je poznat i kao Blind Sammie, Georgia Bill, Hot Shot Willie, Blind Willie, Barrelhouse Sammy, Pig & Whistle Red, Blind Doogie, Red Hot Willie Glaze, Red Hot Willie, Eddie McTier). Na potpuno akustičnom albumu World Gone Wrong (1993), Dylan završava sa dve McTellove pesme (“Broke Down Engine” i “Delia“), a u pesmi “Po’ Boy” sa albuma Love and Theft (2001) direktno će citirati stihove jednog od svojih najvećih uzora.
U proleće 1983. godine, tokom sešna za album Infidels, Dylan je snimio pesmu “Blind Willie McTell“, i to u dve verzije. Na jednoj ga prati Mark Knopfler, a na drugoj Mick Taylor. Kroz alegoričnu priču nas vodi kroz istoriju američke muzike i robovlasništva, završavajući svaku strofu stihovima “Nobody can sing the blues like Blind Willie McTell“.
Seen the arrow on the doorpost
Saying, “This land is condemned
All the way from New Orleans
To new Jerusalem”
I traveled through East Texas
Where many martyrs fell
And I can tell you one thingWell, I heard that hoot owl singing
As they were taking down the tents
The stars above the barren trees
Were his only audience
Them charcoal gypsy maidens
Can strut their feathers well
And I can tell you one thing
Nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTellThere’s a woman by the river
With some fine young handsome man
He’s dressed up like a squire
Bootlegged whiskey in his hand
Some of them died in the battle
Some of them survived as well
And I can tell you one thing
Nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTellWell, God is in His heaven
And we all want what’s His
But power and greed and corruptible seed
Seem to be all that there is
I’m gazing out the window
Of the St. James Hotel
And I can tell you one thing
Nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell
Iz nekog razloga ni jedna od pomenutih verzija nije ušla u finalni izbor za album i praktično su bile nepoznate nekoliko godina. Oficijelno će se pojaviti tek 1991. godine na albumu The Bootleg Series Volumes 1–3 (Rare & Unreleased) 1961–1991, no zahvaljujući piratskim izdanjima biće od strane obožavaoca prepoznata kao pesma koja može zahvaljujući svom kvalitetu da egzistira rame uz rame sa ostalim Dylanovim klasicima.
Tim su nejasnije priče koje se mogu pronaći na netu, a koje navodno potiču od Dylana samog, da je bio nezadovoljan kvalitetom ove pesme, da misli da je nedovršena i da je zbog toga ispala iz finalnog izbora za album.
Ma koliko da volim Dylanove pesme i poštujem njegov opus, nikada nisam imao živaca da ga slušam kako peva. Više volim prave pevače kada se uhvate u koštac sa njegovim materijalom. Tako zahvaljujući otkriću ove verzije (hvala FB prijatelju Saši Mirčiću), koju fenomenalno izvodi Roger Chapman, pesma “Blind Willie McTell” svakim novim slušanjem u mojoj glavi postaje sve veća.
Chappo i njegov neponovljivi i jedinstveni vibrato zaslužni su za to baš kao i Dylan.