Još od početka XX veka deo New Yorka koji se zove Greenwich Village bio je stecište boema i neobičnih ljudi. Tokom šezdesetih postaće sinonim za mesto u kome žive, rade i okupljaju se osobe sklone alternativnoj kulturi. Tamo je sve vrvilo od novih ideja –umetničkih i političkih. Mladi momci i devojke sa akustičnim gitarama u rukama nisu birali mesto sa koga će pevati svoje stihove. Ako to nije bilo u nekom od brojnih malih klubova, nisu se libili da izađu na ulicu. Sasvim očekivano, iz tako jake folk scene koja se formirala iznikli su neki od najvećih songwritera koji su obeležili protekle decenije, poput Boba Dylana.
No, danas nećemo o njemu.
U mnogim knjigama i tekstovima koji se bave američkom folk scenom sa početka šezdesetih naići ćemo na svedočenja o mestu i važnosti Phila Ochsa među protestnim pevačima. Njegove pesme stoje rame uz rame sa onima koje su napisali Woody Guthrie ili Pete Seeger. Često se pominje i zdravi rivalitet između Ochsa i mlađanog Dylana. Dakako, to je bez lošeg predznaka, jer njih dvojica su u stvarnosti bili dobri prijatelji i često su zajedno nastupali. Razlika je bila samo u tome što se Dylan iz dana u dan razvijao, dok je Ochs ostao zarobljen u svom naivnom idealizmu. Propustio je da “elektrificira” svoju muziku i tu izgubio korak sa vremenom. Njegovu najpoznatiju pesmu publici je predstavila i dovela je na top-liste Joan Baez.
Ironično, vrhuncem Ochsove karijere smatra se nastup na političkom okupljanju. Bio je jedan od organizatora skupa Festival of Life u Čikagu u vreme održavanja Nacionalne konvencije demokratske partije. Na njemu su okupili brojni ljudi koji su protestvovali protiv rata u Vijetnamu i Ochs je izveo pesmu “I Ain’t Marching Anymore“… Da ne idemo suviše daleko: policija i Nacionalna garda nisu imale previše razumevanja za proteste, mnogi demonstranti su popili dobre batine, neki su pohapšeni, a današnji “izvoznici demokratije” su jasno stavili do znanja u kom smeru će da se kreće njihova buduća politika.
Svedočeći ovim događajima Ochs nije mogao da sakrije svoje razočarenje. Ipak je smogao snage da snimi jedan od svojih najboljih albuma, koji je cinično nazvao Rehearsals for Retirement (1969). Opisavši ga kao “the death of the American“, izgubio je svaku želju da piše i kritikuje tadašnju politiku.
U potrazi za novim nadahnućem, 1970. godine se udružio sa producentom Vanom Dyke Parksom i snimio album koji je šaljivo nazvao Greatest Hits. Da ne bude zabune – jer Ochs i nije imao hitova u pravom smislu te reči – na albumu se nalaze nove pesme koje govore o njegovim dečačkim snovima, slave njegove heroje iz mladosti i posvete su muzičkim uzorima koji dolaze iz sveta countryja i rockabillyja.
Album je pažljivo odrađen, a Parks je angažovao proverene muzičare da mu pomažu na snimanju (Ry Cooder, Elvisov gitarista James Burton). Sve to dosta moćno zvuči na kraju i ugodno je za slušanje no… Ne može da se izbegne krajnji utisak da iz pesama neprestano kuljaju tuga i teskoba koje su duboko zakopane u samom autoru.
U trenutku kada čujete poslednju pesmu “No More Songs” imate utisak da ni sam Ochs više ne veruje u sebe i da smatra da su ga muzičke i pesničke muze napustile.
Hello, hello, hello
Is there anybody home?
I’ve only called to say I’m sorry
The drums are in the dawn
And all the voices gone
And it seems that there are no more songsOnce I knew a girl
She was a flower in a flame
I loved her as the sea sings sadly
Now the ashes of the dream
Can be found in the magazines
And it seems that there are no more songsOnce I knew a saint
Who sang upon the stage
He told about the world, his lover
A ghost without a name
Stands ragged in the rain
And it seems that there are no more songsThe rebels, they were here
They came beside the door
They told me that the moon was bleeding
Then all to my surprise
They took away my eyes
And it seems that there are no more songsA scar is in the sky
It’s time to say goodbye
He withers on the beat, he’s dying
A white flag in my hand
And a white boat in the sand
And it seems that there are no more songsHello, hello, hello
Is there anybody home?
I’ve only called to say I’m sorry
The drums are in the dawn
And all the voices gone
And it seems that there are no more songs
It seems that there are no more songs
Uprkos svim vrlinama, album je komercijalno propao. Negde sam pročitao da je prodato samo 50.000 primeraka. Kreativna blokada i zavisnost od opijata nikako ne pomažu u ovakvim okolnostima; alkohol još manje. Ochsovo tonjenje u depresiju moglo se predvideti, a uz sve to dijagnostikovan mu je bipolarni poremećaj. Unutrašnji demoni mu nisu dozvolili da pronađe neki novi put kako bi se izbavio iz takvog stanja.
Obesio se 1976. godine. Imao je samo 36.